ေငြရွိသူႏွင့္အာဏာရွိသူကုိ ဦးစားေပးမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ
NEJ / ၂၀ ဇူလိုင္ ၂၀၁၀ နအဖစစ္အစုိးရ၏ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပုံတင္ျခင္းနည္းဥပေဒမ်ားတြင္ ပါတီမွတ္ပုံတင္ေၾကး (၃) သိန္းေပးရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားတယ္။ ပါတီတခုလုံး တည္ေထာင္မည့္သူသည္ က်ပ္ေငြ (၃) သိန္းေပးရန္ ၀န္ေလးမည္မဟုတ္ပါ။ ျပႆနာမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ေၾကးျဖစ္၏။ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္သူတဦးလွ်င္ ေရြးေကာက္ပြဲေၾကး (၅) သိန္းေပးရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားသျဖင့္ လူ (၁၀၀) ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္မည့္ ပါတီသည္ သိန္း (၅၀၀) ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ဆုိင္ႏုိင္ေသာ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ (၃၂၀) ေနရာတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္မည့္ပါတီသည္ ေရြးေကာက္ပြဲေၾကး က်ပ္သိန္း (၁,၆၀၀) ေပးရေပလိမ့္မည္။ ေငြအလုံအေလာက္မရွိေသာ ပါတီသည္ ေနရာတုိင္းတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္လုပ္စား၍ မခ်မ္းသာဘဲ နအဖႏွင့္ရင္းႏွီးမွ ခ်မ္းသာေသာတုိင္းျပည္တြင္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ္လည္း ေငြမရွိပါက ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေရြးေကာက္ခံကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းတဦးသည္ ေရြးေကာက္ပြဲအသုံးစရိတ္အျဖစ္ သိန္း (၁၀၀) အထိ သုံးစြဲႏုိင္သည္ဟု ပါတီမွတ္ပုံတင္ဥပေဒက သတ္မွတ္ထား၏။ ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္း (၃၂၀) တြင္ တဦးကုိ သိန္း (၁၀၀) သုံးစြဲပါက သိန္းေပါင္း (၃၂,၀၀၀) ကုန္က်ႏုိင္ေပသည္။ ဤေငြကုိ နအဖအစုိးရက ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီကသာ သုံးႏုိင္ေပမည္။ အင္ဒိုနီးရွား အာဏာရွင္ဆူဟာတုိ၏ Golkar ပါတီကဲ့သုိ႔ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီက လက္၀ါးႀကီးအုပ္ရန္ ႀကံစည္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ Golkar ပါတီကုိ ယွဥ္ၿပိဳင္လာပါက စစ္တပ္ (သုိ႔မဟုတ္) အရပ္သားလူမုိက္အဖြဲ႔က ရွင္းပစ္၏။ အခြင့္အေရးေပးမႈ၊ စည္း႐ုံးမႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားျဖင့္ Golkar ပါတီသည္ ေရြးေကာက္ပြဲတုိင္း၌ အမ်ားစုမဲကုိ ရရွိခဲ့၏။ နအဖတည္ေထာင္ေသာ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီလည္း ဤလမ္းကုိေလွ်ာက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေပသည္။ ႏုိင္ငံေရးခံယူခ်က္ မျပည့္၀ေသာပါတီသည္ ဆႏၵမဲရရန္ ေငြေပးဖုိ႔၀န္မေလးပါ။ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီသည္ အာဏာရရွိေရးသာ အဓိကထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သျဖင့္ မက္လုံးအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးကာ ေထာက္ခံမဲရရန္ စည္း႐ုံးေရး ဆင္းေနျခင္းျဖစ္၏။ လူနည္းစုခ်မ္းသာ၍ လူမ်ားစုဆင္းရဲေနေသာ ျမန္မာျပည္သည္ မဲေရာင္း၀ယ္သည့္ အက်င့္ဆုိး ရွင္သန္ႀကီးထြားႏုိင္ေသာ ေနရာပင္ျဖစ္သည္။ အာဏာရ နအဖစစ္အစုိးရက ပါတီတည္ေထာင္၍ မဲ၀ယ္ရန္ ေျဗာင္ႀကိဳးပမ္းေနျခင္းသည္ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ မထီေလးစားလုပ္ျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ တုိင္းျပည္တြင္ ေခါင္ကမုိးမလုံေသာအခါ တျပည္ေထာင္လုံး စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ အက်င့္ပ်က္ေတြျဖစ္လာ၏။ သိကၡာသမာဓိကင္းမဲ့ေသာ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းမ်ားအေနျဖင့္ ေငြရွိမွမဲရမည္ကုိ သေဘာေပါက္ပုံရသည္။ အမိန္႔နာခံ၍ ရသမွ်ခုိး၀ွက္ေနေသာ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ၀င္ စစ္ဗုိလ္ေဟာင္းသည္ လူထုေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရန္ အလားအလာမရွိပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မသမာေသာနည္းျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဟူေကာင္းေတာင္ၾကားသုိ႔ ႀကံ့ဖြံ႔အဖြဲ႔၀င္ (၁) သိန္းေစလႊတ္ရန္ စီစဥ္ထားသည္ဟု ဇူလုိင္ (၁၅) ရက္ထုတ္ ကခ်င္သတင္းစဥ္က ေဖာ္ျပသည္။ ဤႀကံ့ဖြံ႔မ်ားသည္ ႀကံ့ဖြ႔ံပါတီကုိမဲေပး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္၌ စီးပြားေရးလုပ္ၾကမည္ဟုဆုိသည္။ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္သည္ မဲဆႏၵရွင္တုိ႔၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္းသာ ျဖစ္သင့္သည္။ ေငြရွိသူႏွင့္ အာဏာရွိသူတုိ႔၏ အလုိဆႏၵအတုိင္း မဲဆႏၵေပးျခင္းသည္ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ကုိ ပ်က္ရယ္ျပဳရာေရာက္ေပသည္။ မဲဆႏၵရွင္မ်ား အေႏွာင့္အယွက္ကင္းရွင္းစြာ မေၾကာက္မရြံ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဲေပးႏုိင္ရန္အတြက္ လွ်ဳိ႕၀ွက္မဲေပးစနစ္ကုိ တီထြင္ထားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ေျဗာင္မဲေပးစနစ္ က်င့္သုံးစဥ္ကမူ မဲကုိေျဗာင္၀ယ္ၾက၏။ မဲေရာင္းသူသည္ မဲ၀ယ္သူကုိ ေထာက္ခံမဲေပး၏။ မဲဆႏၵရွင္ကုိ ကုန္ပစၥည္းကဲ့သို႔ သေဘာထားျခင္းျဖစ္သည္။ (၁၉) ရာစု အဂၤလိပ္ပါလီမန္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေျဗာင္မဲေပးစနစ္က်င့္သုံး၍ မဲဆႏၵကုိ ေျဗာင္ေရာင္း၀ယ္ၾကသည္။ မဲေစ်းႏႈန္းကုိ မဲ႐ုံအျပင္တြင္ ကပ္ထားၿပီး ေစ်းႏႈန္းအတက္အက်ကုိလည္း ေဖာ္ျပေပသည္။ (၂၀) ရာစုအေစာပုိင္း၌ က်င္းပေသာ အေမရိကန္ကြန္ဂရက္ လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း ေျဗာင္မဲ၀ယ္ၾကသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရးကုိ နားမလည္ေသာ လူနည္းစုမ်ား၏ မဲကို (၁) မဲလွ်င္ (၅) ေဒၚလာျဖင့္ ၀ယ္ယူၾကေၾကာင္း သိရသည္။ေျဗာင္မဲေပးစနစ္တြင္ မည္သူကမည္သူ႔ကုိ မဲေပးသည္ကုိ သိရွိႏုိင္သျဖင့္ မဲအေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မဲေရာင္း၀ယ္မႈ ေပ်ာက္ကြယ္ေစရန္ရည္ရြယ္၍ လွ်ဳိ႕၀ွက္မဲေပးစနစ္ တီထြင္လုိက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားမ်ားျပား၍ ႏုိင္ငံေရးအသိဉာဏ္နည္းပါးေသာ ေနရာေဒသမ်ားတြင္ မဲေရာင္း၀ယ္မႈ ရွိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္မဲေပးစနစ္၌ မဲေရာင္း၀ယ္မႈသည္ တရားမ၀င္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မဲ၀ယ္သူရွိေနသျဖင့္ မဲေရာင္းသူရွိေနျခင္း ျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာေသာ အေနာက္တုိင္းဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ေျမာက္အေမရိကတုိက္တြင္ မဲေရာင္း၀ယ္မႈ မရွိေတာ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးစႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ဆက္လက္က်င့္သုံးေနဆဲျဖစ္သည္။ အာရွ၌ ဖိလစ္ပုိင္၊ ထုိင္းႏွင့္ ထုိင္၀မ္သည္ မဲေရာင္း၀ယ္ရာတြင္ နာမည္ႀကီး၏။ ေတာင္အေမရိကတြင္မူ ဘရာဇီးႏွင့္မကၠဆီကုိသည္ မဲေရာင္း၀ယ္ရာတြင္ ထင္ရွားၾကသည္။ ႏုိင္ငံသားတုိင္းသည္ မဲဆႏၵကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သည္မဟုတ္သျဖင့္ အလြယ္တကူ ေရာင္းစားျခင္းျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မဲေရာင္း၀ယ္မႈကုိ မဟန္႔တားႏုိင္ပါ။ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားဓေလ့ႏွင့္ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးစနစ္ ေခတ္စားေသာ အာရွႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ေငြေပးသူကုိ ေထာက္ခံမဲေပးျခင္းသည္ တလုပ္စားဖူးသူ႔ေက်းဇူးဆုိေသာ သေဘာပင္ျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ၁၉၉၆ ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ မဲဆႏၵ (၃၀) ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ၀ယ္ယူႏုိင္ေၾကာင္း သိရ၏။ အိမ္ေထာင္စုတစုကုိ (၂၇) ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔ မဲ၀ယ္ယူျခင္းျဖစ္၏။ ၂၀၀၁ ထုိင္းေရြးေကာက္ပြဲ၌ ေဒၚလာသန္း (၄၆၀) ေက်ာ္သုံး၍ မဲ၀ယ္ၾကေၾကာင္း သိရသည္။ မဲေစ်းႏႈန္းသည္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကုိလုိက္၍ ကြဲျပားၾကသည္။ မနီလာၿမိဳ႕ေတာ္မွ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္၌ မဲတမဲ (၁) ေဒၚလာေစ်းရွိေသာ္လည္း ထုိင္၀မ္၌ ေဒၚလာ (၆၀) အထိရွိသည္။ ထုိင္၀မ္လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္တဦးသည္ ေဒၚလာ (၃) သန္းအထိ အကုန္က်ခံေၾကာင္း သိရ၏။ ေဒသဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ကုိလုိက္၍ မဲဆႏၵေရာင္း၀ယ္မႈ ပုံစံေျပာင္းလဲႏုိင္ေပသည္။ ေငြေပး၍ မဲ၀ယ္ယူေသာ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။ ေငြကုိႀကိဳတင္လက္ခံ၍ ေငြေပးသူကုိ ေထာက္ခံမဲေပးေသာ နည္းမွာ အရွင္းဆုံးျဖစ္သည္။ ေငြလက္ငင္းေပးက ေထာက္ခံမဲ လက္ငင္းရမယ္ဆုိေသာ ေရာ့ပတၱျမား ေရာ့နဂါးနည္းျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အလုပ္မ်ားကုိခုိင္းေစၿပီး လုပ္ခေပးျခင္းအားျဖင့္လည္း မဲ၀ယ္ႏုိင္သည္။ ဥပမာ ပုိစတာကပ္ ေၾကာ္ျငာေ၀ စသည္မ်ားကုိ လုပ္ခုိင္းၿပီး အခေၾကးေငြေပးျခင္းျဖစ္၏။ လက္ေဆာင္ေပးျခင္းအားျဖင့္လည္း မဲ၀ယ္ႏုိင္သည္။ လက္ေဆာင္လက္ခံသူသည္ ေထာက္ခံမဲေပးလိမ့္မည္ဆုိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိ၏။ လက္ေဆာင္ေပးသည့္ဓေလ့ ရင့္သန္ေသာ ဂ်ပန္ႏွင့္ထုိင္၀မ္တြင္ လက္ေဆာင္ေပး၍ မဲ၀ယ္သည္ကုိ မည္သူမွအျပစ္မျမင္ၾကပါ။ လက္ေဆာင္ေပးနည္းတြင္ အသိမိတ္ေဆြႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကုိ မဲကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ အသုံးျပဳေလ့ရွိသည္။ ထုိင္၀မ္ႏွင့္ထုိင္းတြင္ ဤနည္းကုိ အသုံးမ်ား၏။ ရပ္ကြက္၌ ၾသဇာတိကၠမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကတဆင့္ မဲ၀ယ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထုိင္၀မ္တြင္ မဲကုိယ္စားလွယ္မ်ားသည္ တအိမ္တက္ဆင္း စည္း႐ုံးေရးဆင္းေသာအခါ၌ လက္ေဆာင္ေပးၾကသည္။ လက္ေဆာင္ လက္မခံေသာ မဲဆႏၵရွင္ကုိ ဆန္႔က်င္မဲေပးမည့္သူအျဖစ္ ျမင္တတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူမႈဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္ရန္ လက္ေဆာင္လက္ခံရတာဟု ဆင္ေျခေပးသူလည္း ရွိသည္။ မဲ၀ယ္ေသာအလုပ္ကုိ ပါတီေအာက္ေျခစည္း႐ုံးေရးမႉးမ်ားက လုပ္ၾကသည္။ ေဒသခံစည္း႐ုံးေရးမႉးသည္ မဲဆႏၵရွင္မ်ားကုိ အရက္တုိက္၊ ထမင္းေကၽြး၊ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ၀ယ္ေပး စသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီကတည္းက ကုိယ့္ဘက္ပါေအာင္ လုပ္လာတာမ်ဳိးရွိသလုိ ေရြးေကာက္ပဲြနီးကာမွ ေငြေပးၿပီး မဲ၀ယ္တာမ်ဳိးလည္းရွိသည္။ စည္း႐ုံးေရးမႉးမ်ားသည္ ၎တုိ႔ ရပ္ကြက္အေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိသူျဖစ္၏။ ဤပုဂၢိဳလ္မ်ားကသာ အရပ္သူအရပ္သားကုိ နည္းမ်ဳိးစုံသုံးၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိင္၀မ္ႏွင့္ ထုိင္း ေရြးေကာက္ပဲြမ်ားမွာ ရပ္ကြက္စည္း႐ုံးေရးမႉးမ်ားကုိသာ အသုံးျပဳၾကသည္။ ျမန္မာစစ္ဗုိလ္သည္ ႏုိင္ငံေရး စည္း႐ုံးေရး ဆင္းတတ္သူမဟုတ္သျဖင့္ ေအာက္ေျခမွ ေဒသခံအရပ္သားမ်ားကုိသာ ေငြေပး၍ ခုိင္းမည္မွာ ေသခ်ာ၏။ မဲေရာင္းရာတြင္ ဆင္ေျခအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးေလ့ရွိသည္။မဲ၀ယ္သည္ကုိ ေလ်ာ္ေၾကးေပးသည့္သေဘာျဖင့္ လက္ခံၾကသည္မ်ားလည္းရွိ၏။ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား ခုိး၀ွက္ထားေသာ ေငြသည္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလတြင္ ျပည္သူ႔လက္ထဲ ျပန္ေရာက္သည္ဟု ျမင္သူလည္းရွိသည္။ ဖိလစ္ပုိင္မွ ရြာသူရြာသားမ်ားကမူ အစုိးရအာဏာပုိင္မ်ား၏ေငြကုိ ရယူႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရးဟု ယူဆ၍ မဲေရာင္းစားၾက၏။ ေရြးေကာက္ပြဲ ရာသီေရာက္မွသာ ျပည္သူမ်ားကုိ ေလးေလးစားစားဆက္ဆံသည္ဟု ျမင္ၾကသူလည္းရွိသည္။ ထုိင္၀မ္တြင္ မဲရေအာင္ လက္ေဆာင္ေပးသူကုိ သေဘာေကာင္းသူအျဖစ္ ျမင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖိလစ္ပုိင္ပညာတတ္ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားမ်ားက မဲ၀ယ္မႈကုိ ေစာ္ကားသည့္အျပဳအမႈအျဖစ္ျမင္၏။ ဆႏၵမဲေရာင္းစားျခင္းသည္ မိမိ၏ႏုိင္ငံေရးခံယူခ်က္ကုိ ေရာင္းစားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျမင္ၾကသည္။ မဲ၀ယ္သည္ကုိလက္မခံ၍ ၿခိမ္းေျခာက္တတ္၏။ Nigeria ႏုိင္ငံတြင္မူ မဲ၀ယ္သူကုိ အင္အားႀကီးမားသူအျဖစ္ျမင္ၾကၿပီး အထင္ႀကီးၾကသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ မဲေရာင္း၀ယ္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပည္သူ႔သေဘာထားကုိ စုံစမ္းေမးျမန္းရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီျဖစ္ေပသည္။
No comments:
Post a Comment